Mięsień mięśniowi nierówny
Mięśnie w organizmie człowieka można podzielić na kilka grup:
- mięśnie poprzecznie prążkowane - czyli mięśnie kończyn, tułowia, głowy i szyi,
- mięśnie gładkie - znajdujące się w ścianach naczyń krwionośnych i narządów,
- mięsień sercowy.
Poszczególne grupy mięśni są pobudzane do pracy w odmienny sposób. Miastenia jest chorobą dotyczącą pierwszej grupy - mięśni poprzecznie prążkowanych. Aby zrozumieć istotę choroby należy przyjrzeć się temu jak kurczą się te mięśnie u zdrowej osoby.
Zobacz też: Jak przebiega diagnostyka miastenii?
„Komunikacja” między nerwem a mięśniem
Aby doszło do skurczu mięśnia musi zostać on pobudzony - z udziałem lub bez udziału naszej świadomości - przez dochodzące do niego zakończenie nerwowe. Dzieje się to dzięki substancji nazywanej acetylocholiną. Acetylocholina jest swoistym przekaźnikiem uwalnianym z zakończenia nerwu i docierającym do mięśnia. Komórki mięśniowe mają na swojej powierzchni receptory, które po związaniu z acetylocholiną dają sygnał do skurczu mięśnia. Im więcej acetylocholiny, tym więcej receptorów jest pobudzonych i tym dłuższy i silniejszy jest skurcz mięśnia.
Przeciwciała przeciwko receptorowi dla acetylocholiny przyczyną miastenii
Miastenia należy do chorób autoimmunologicznych, czyli chorób z autoagresji tzn. związanych z wytwarzaniem przeciwciał przeciw różnym komórkom lub częściom komórek własnego organizmu. W miastenii takim „celem” dla przeciwciał jest receptor dla acetylocholiny znajdujący się na komórkach mięśniowych, określany skrótem AChR. Przeciwciała (oznaczane jako anty-AChR) wiążą się z receptorami, ale nie skutkuje to skurczem mięśnia, a zniszczeniem receptora przez układ odpornościowy. Spadek liczby receptorów dla acetylocholiny prowadzi do osłabienia siły i większej męczliwości mięśni.
Dlaczego organizm produkuje przeciwciała anty-AChR?
Tak jak w przypadku innych chorób autoimmunologicznych, odpowiedź na to pytanie nie jest znana. Przeciwciała powstają w grasicy - położonym za mostkiem narządzie, który jest aktywny u małych dzieci i wraz z wiekiem ulega zanikowi. U trzech na czterech osób z miastenią grasica nie zanika, a u co dziesiątej występuje nowotwór grasicy nazywany grasiczakiem. Z tego powodu usunięcie grasicy jest jedną z metod leczenia miastenii.
Czytaj też: Jak objawia się miastenia?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
